Neden?

Neden hepimiz her şeyin en iyisini hakettiğimizi düşünüyoruz? Bizi böyle düşünmeye iten şey tam olarak nedir?

Neden kusurlarımızı, eksikliklerimizi yüzümüze çatır çatır söyleyen insanlara karşı nefret besliyor? Bize yalan söyleyip arkamızdan binbir türlü numara çeken insanlara hep mavi boncuk dağıtıyoruz?

Neden hiçbir şey olmayan bir odada kendi kafa sesimizle 15 dakika bile geçiremiyoruz? Neden bir sese ya da dikkat dağıtıcı bir şeye ihtiyaç duyuyoruz?

Karşımızda konuşan insanlara neden onlar bize bir şey anlattıklarında duymadım değilde dinlemedim diyemiyoruz? Çoğu zaman söz almak için pusuda beklediğimizi neden kendimize itiraf edemiyoruz?

Neden yeni tanıştığımız insanlara daha ilk sohbetimizde memleketini ya da ne iş yaptığını soruyoruz? Bu tip sorular karşımızdaki kişinin kimliği ve sosyal statüsü konusunda bilgi verdiği için mi?

Neden başkalarının sevinçleriyle kendi sevinçlerimizi, acılarıyla kendi acılarımızı kıyaslama gayreti içerisine giriyoruz? Her acı ve sevinç bizi bir adım ileri taşıması gerekirken, neden hep yerimizde sayıyoruz?

Neden ömrünün en verimli zamanlarını sürekli çalışarak geçirmiş ve daha sonra çok başarılı olmuş insanların, başarılarında bir bit yeniği arıyoruz? Kendi tembelliğimizi örtbas etmek için mi? Yoksa daha çok ben başaramadıysam ve o başardıysa onun değerini düşürmem gerekiyor psikolojisi sığınacak bir liman olduğu için mi?

Neden gülümseyen insanlara çirkin bir üslüpla gevşek, kaskatı yüzüyle bize bakan insanlara ciddi gözüyle bakıyoruz? Ciddiyetin tanımını bu kadar basite indirgeyerek yeterince ciddiyetsiz bir tavır sergilemiş olmuyor muyuz?

Neden her geçen gün daha çok biçimsel olarak birbirimize benziyoruz. Erkekler neden deli gibi kaslı olmak, kadınlar neden tığ gibi olmak zorunda? Erkekler neden esmer uzun boylu, kadınlar sarışın dolgun göğüslü olmak zorunda?

Neden Sürekli birileri bize bir şeyler vermek zorunda? Hangi sebeple ilk güzel sözü ya da ilk ufak hediyeyi biz takdim etmiyoruz? Bir şeyleri karşılıksız yapmamız sonucunda bu güzelliği yaptığımız insanın bizi sevmesinden korktuğumuz için mi? Yoksa yaralı parmağa işememe felsefesini bütün bir hayatımıza yaydığımız için mi?

Neden deli gibi sevilmek istememize rağmen bizi böyle seven insanlara karşı inanılmaz gaddar oluyoruz? Biz sevilmek değil egomuzu okşayacak enayiler mi arıyoruz? Yoksa birisinin bize karşı çıkarsız sevgi beslemesi ödümüzü mü koparıyor?

Neden hepimiz aynı kitapları okumak, aynı şarkıları dinlemek zorundayız? Neden kendimizi farklı alanlarda geliştirmek bize ürkütücü geliyor? Yoksa farklı olursak insanların bizi dışlaması ve yalnız kalmaktan korkuyoruz da kendimize bunu itiraf mı edemiyoruz?

Neden sevdiğimiz insanlar en büyük hataları yaptığında, cümleye ama diye başlayıp mantıklı bir sebep arıyoruz da, sevmediğimiz insan en güzel doğruyu yaptığında, cümleye kesin diye başlayıp altında bir kötülük arıyoruz?

Neden herhangi bir ilişkiye başlarken karşımızdaki insanın psikoloğu gibi davranıyoruz. Ben onu düzeltirim sorumluluğunu almak için hangi yetkinliğe sahibiz? Kendi psikolojimizin iyi olduğu fikrini bize kim empoze etti ki biz karşımızdaki insanı düzlüğe çıkarmaya çalışıyoruz?

Neden insanların geçmişleriyle bu kadar fazla ilgileniyoruz. Kendi geçmişimiz temiz olsa bile geleceğimizin ne olacağını, hangi yollardan geçeceğimizi bilmeden neden bol keseden atıp tutuyoruz?

Neden hiçbir şey bizi mutlu etmiyor ve neden her kötülüğün bizim başımıza geldiğini düşünüyoruz? Hayatın ve yaşamın bizim isteklerimiz doğrultusunda şekilleneceğini bize kim söyledi?

Neden hoşlandığımız insan bizi reddettiğinde ya da istemediğinde bunun sonucu olarak onu suçluyoruz. Eksikliklerimizin ve özelliklerimizin karşımızdaki insanı etkilememesi onun suçuysa, biz birisini reddettiğimizde bu durumda da suçlu biz olmuyor muyuz? Karşılık beklemeden sevmek veya hoşlanmak neden bu kadar aptalca geliyor?

Ve neden mış gibi yaşıyoruz her şeyi, en sevdiğimiz uğraşımızda bile hep insanlar ne der korkusuyla neden zamanımızı ve güzel anları heba ediyoruz?

Çünkü…